Islay klassieker!

Neus: hints van teer, rubber, kampvuur in combinatie met een zachte kruidigheid.

Smaak: Aangenaam ziltig karakter, noterigheid, met aardse turf, teer en zeewier. Gerookt vlees, walnoten en zwarte olijven zijn aanwezig. Lange afdronk met klassieke jodium toetsen.

Officieel dateert Lagavulin uit 1816, toen John Johnston en Archibald Campbell Brooks twee distilleerderijen op de locatie bouwden, Lagavulin & Ardmore. Enkele decennia later werden deze 2 samengevoegd.

Er volgden verschillende juridische gevechten met hun buurman Laphroaig, die ontstonden nadat de distilleerder in Lagavulin, Peter Mackie, de Laphroaig-distilleerderij huurde. Er wordt gezegd dat Peter Mackie de stijl van Laphroaig probeerde te kopiëren. Omdat het water en de turf op het terrein van Lagavulin anders waren dan die van Laphroaig, kwam het resultaat niet overeen.

In 1891 werd de White Horse blended whisky geïntroduceerd, dit met Lagavulin als basis whisky. De whisky die vernoemd werd naar de White Horse Cellar Inn in Edinburgh en werd alom bekend voor zijn kwaliteit. Begin jaren 1920 werd de distilleerderij door Iain Ramsay verkocht aan Peter Mackie voor £ 16.000 (equivalent aan £ 811.800 in 2023). In 1923 werd het bedrijf overgenomen door Buchanan Dewar Ltd, die doorging met het merk White Horse. Het bedrijf sloot zich in 1925 aan bij Distillers Company.

In 1962 werd de distilleerderij herbouwd met de kenmerkende peervormige distilleerketels van de Malt Mill Distillery, en in 1996 werd de machinerie geüpdatet met onder andere een nieuwe mashtun en geautomatiseerde bediening. Gedurende het grootste deel van de jaren 80 was de distilleerderij slechts twee dagen per week actief, hoewel de productie in de jaren 90 weer toenam.

Lagavulin ondergaat de langzaamste (dubbele) distillatie van alle Islay-whisky's.

Vandaag is Lagavulin eigendom van Diageo.